Útstapkes

‘de SD 23 op volle zee’ (2023). De SD is een viscotter. SD houdt in dat de kotter staat geregistreerd in Friedrichskoog in Noord-Duitsland. Acryl op doek, 90×75 cm.

Gorilla.
Deze gorilla is van december 2016. Wat een schatje hè.
acryl op doek, december 2016, 84 cm x 94 cm.

Chimpansee.
En deze chimpansee is van januari 2017. Ook een lieverdje hè.
acryl op doek, januari 2017, 80 cm x 100 cm.

Mandril
acryl op doek, februari 2017, 80 cm x 40 cm.
In het voorjaar van 2017 was ik bezig met het doek en meestal bedenk ik ’s nachts hoe ik verder moet met de schets op het doek en hoe het decor eruit moet gaan zien. Als ik zo wakker lig bedenk ik met welke kleuren ik alles wil opvullen, maar in de praktijk komt daar niet altijd iets van terecht, omdat figuratie en kleur niet moeten harmoniëren, zoals ik bedenk, maar zoals ik voel. En dat kan alleen als ik mijn kleuren intuïtief aanbreng. Wat wel opvalt is dat mijn decor altijd abstract is, in tegenstelling tot het onderwerp dat figuratief is. En op een nacht zag ik ineens voor me hoe dat in elkaar stak.
In die tijd was ik ook voor de zoveelste keer bezig op schrift te stellen, dat een zwart gat in het heelal een consequentie is van de verdiscontering van beweging en perceptie. Zo’n uitleg vraagt om een totaalvisie op het heelal en die visie is empirisch van aard en dat wil zeggen op basis van wat wij met onze zintuigen kunnen ervaren. Aan het heelal kunnen wij geen begin of einde ervaren en zoiets noemen wij ‘oneindig’. Nou heeft het heelal bepaalde kenmerken, die wij ‘dimensie’ noemen. Zo kennen wij ‘ruimte’ en ‘tijd’ als dimensie, maar energie/massa is in het door ons gekende heelal net zo goed aanwezig en er is geen enkele reden waarom dat niet in de rest van het heelal zou voorkomen en we energie/massa om die reden niet net zo goed een dimensie zouden noemen.
Nou ja. Energie/massa kent twee tegengestelde krachten, zoals een dominante middelpuntzoekende kracht in b.v. zwaartekracht en een dominante middelpuntvliedende kracht in b.v. sterke atoomkracht. Een omslagpunt tussen die twee krachten zijn we een ‘oerknal’ gaan noemen.
Conclusie: wij zijn als planten, mensen en dieren een bundeltje unieke energie/massa, dat na onze dood weer uiteenvalt en weer deel uit gaat maken van die oneindige hoeveelheid energie/massa in beweging in het heelal. Die nacht zag ik voor me die unieke individualiteit, die ik als figuratie op doek kleur geef met mijn eigen intuïtieve opvatting, met daaromheen die abstracte chaos van energie/massa in beweging, die als het ware aanklopt bij dat unieke individu om daarvan deel uit te gaan maken. Normaal gesproken laat ik de figuratie doorlopen in die chaos, maar om dit verhaal duidelijk te maken heb ik dat bij deze mandril niet gedaan, zodat het lijkt of hij zit opgesloten in de chaos van het heelal.